НАСР

Ўзбекистон Халқ ҳофизи Шерали Жўраевнинг "Ака-укалар" қўшиғини тинглаб…

Най инграйди…

Ғижжак нола чекади…

Сўз йиғлайди…

Ҳофиз куйлайди…

Томошабин тинглайди, юрак-юрагидан эзилиб-эзилиб…

Олийгоҳ томонидан шанбаликка сафарбар этишди. Ижарага олинган уйнинг битта хонасида яшайдиган беш йигит ҳаммадан олдин тайинланган жойга етиб бордик. Қишлоқда бундай юмушларни деярли ҳар куни бажарганимиз учун шанбалик бизга одатдаги ишдек туюларди. Бир зумда шаҳарлик курсдош қизларга иш қолдирмай, гуруҳимизга ажратилган жойни тозалаб ташладик. Ҳали вақтимиз борлиги учун сояроқ жой қидириб, йўл четидаги дарахт тагини танладик.

Абдусаид Кўчимов 1951 йили Самарқанд вилоятининг Ургут районида туғилган. 1968-1972 йилларда Низомий номидаги Тошкент Давлат педагогика институтининг ўзбек филологияси факултетида таҳсил олган

Унинг "Кашфиётчи болалар", "Менинг Ўзбекистоним", "Тошбургут", "Менинг юлдузим", "Чаноқ", "Ҳалқа", "Икки баҳор", "Умид дарахтлари", "Қиёфа", "Ёсуман", "Баланд тоғлар", "Кўзларимнинг

Уни қишлоқда ҳамма танийди-ю, исмини ҳеч ким билмайди. Ҳамма уни «Қори», «Қори ака», деб чақиради, орқаворотдан эса, «Кўр Қори», деб атайдилар. Кўча-кўйда тупроққа қоришиб юрадиган иштончанг гўдаклар унинг ортидан: «Қорака, Қорака, бугун кино қанақа?»- дея чувиллашиб қочадилар-да, сал нари боргач: «Елпесе»ни айтиб беринг!» -деб бақиришади.

1987 йилнинг кузаги. Тонг маҳали Матбуот уйи, деб аталадиган қутлуғ даргоҳга йўл олдим. Осмон мусаффо, офтоб чарақлаб турибди. Бу ерда республика ўзбекларининг отахон газетаси ҳисобланган "Совет Тожикистони" (ҳозирги "Халқ овози")нинг идораси жойлашган бўлиб, кираверишда узун коридор, кенг ёруғ хоналардан иборат эди. Азизу мўътабар, меҳрибон, дилкаш инсонлар қалам тебратардилар. Тилларида ширин сўз, юзларида табассум