Акмал эрталаб барвақт турди…  Кечаси билан майингина ёққан    ёмғир  тиниб, ҳаво ярқираб очилган. Эсаётган тонгги шабада турли хил гулу  гиёҳларнинг муаттар ҳидини атрофга таратар эди.

У баҳорнинг беғубор ҳавосидан тўйиб  нафас олди. Ҳовли четидан оқиб ўтадиган  муздек сувга ювиниб, ўзини тетик сезди.

Унинг қиладиган биринчи юмуши «Опел»ини кўздан кечириш. Шу машинасининг орқасидан тирикчилиги ўтяпти. Эртадан кечгача тиним билмайди, киракашлик қилади.

«Зайнура кутиб қолмасин»-деган ўй ўтди ҳаёлидан. Шу пайт хотини Зилола ҳам эрталабки нонуштани тайёрлаб  дастурхонга чақириб қолди.

-Дадаси, чойингизни ичиб олақолинг...

***

Зайнура  қўшни қишлоқда яшайди. Биринчи турмуши бузилгач,   шаҳар марказидаги магазинлардан бирида сотувчи бўлиб ишларди.   Сал кам бир йилдан буён Акмал уни бошқа йўловчилар қатори шаҳарга  олиб кетади. Кечқурун қайтишда ҳам аҳвол шу.

 Зайнура  бу одатга ўрганиб қолган, Акмалнинг оиласи борлиги, икки нафар фарзанднинг отаси эканлигини билса-да, негадир  орадаги муносабатларнинг илиқлашувини истаб борарди. Айниқса, унинг чиройли кийиниши, хушмуомила гапиришлари жуда-жуда ёқарди. Хушбичим, басавлат  йигитни «ўзиники» қилиб олаётганига сира ажабланмасди.

Ўз навбатида ёши ўттиздан ошган бўлса-да, Зайнуранинг ўзига қараб юришлари, шаҳло кўзлари, сулув қошлари Акмалнинг ҳам тинчини бузганди.

Акмал бу сирни Зилолага сездирмасликка ҳаракат қилар, кундан-кун хиёнат кўчасига кириб, бу хато умрбод виждон  азоби бўлиб қолишини сира ҳаёлига ҳам келтирмас эди.

***

Бугун Акмалнинг иши ҳар кунгидан анча юришди. Эртадан бери бўш тургани йўқ. Тушлик қилиш мақсадида машинасини «Баҳор» кафеси томон бурди. Телефонини олиб Зайнуранинг рақамларини терди.

-Лаббай, Акмал ака, -Зайнуранинг дилўртар овози эшитилди.

-Зайнура тушлик қилаётгандим, келинг овқатланамиз.

-Майли, қаердасиз?

-Одатдаги жойда. «Баҳор»даман,- жавоб берди Акмал.

Улар бироз суҳбатлашиб ўтиришди. Гурунглари анча қизиди. Гап орасида Зайнура Акмалга:

-Акмал ака, бизни тоққа лола сайрига олиб боринг, дугоналарим билан би-и-р яйраб келайлик,- деб қолди.

-Лола тергани, майли обораман, қачон? Ўзимам бир айланиб, дам олиб келардим,- деди Акмал.

-Эртага бормоқчийдик. Дугонам Наргиз билан Дилдора ҳам бор.

-Майли. Эртага тайёр туринглар. Соат ўнларда кетамиз,- таклифга ижобий нуқта қўйилди.

***

Бугун Акмал кечроқ уйғонди. Уйқусини қочириш мақсадида яна ўша ариққа бетини чайди. Сув анча кўпайиб, пишқириб қолибди. «Тавба ҳеч тўлиб оқмаганга нима бало бўлди?»-дея елка қисганича, уйга кирди. Эр-хотин биргалашиб нонушта қилишди. Уч яшар Нодиржон уйғониб дадасининг тиззасига ўтирди. Ота-бола роса ўйнашди.

-Дадаси бугун бозорга чиқиб, Нодиржон билан Севарага у-бу харид қилмаймизми?- фурсатдан фойдаланди Зилола.

-Бугун вақтим йўқ. «Заказим» бор, соат ўнларда дейишган. Икки баравар пул беришади. Эртага борамиз.

Дастурхонга дуо қилинди.

 Эшик ёнида Нодиржон дадаси оёғига осилди.

-Ҳа, ўғлим. Эртага сизларни бозорга обориб, кийимчалар обераман, хўпми?-Акмал ўғлини ўпиб бўсаға ҳатлади. Нодиржон жажжи қўлчалари билан «хай-хай» қилганча қолди…

Акмал машина магнитофонини баралла қўйиб, машинани шитоб билан тоғ сари бошқариб борарди. Ёнида Зайнура, орқа ўриндиқда дугоналари Наргиз билан Дилдора атрофга завқ билан  боқиб, ҳайратда чинқиришарди. 

Машина манзилга етди. Атроф чиндан ҳам гўзал эди. Қиру адирлар кўм-кўк, жилғаларда сувлар жилдираяпти. Қизғалдоқлар, бойчечаклар, гуллар қийғос очилиб, майин шамолда оҳиста тебранади. Бундай соҳир манзарада, табиат қўйнида, мусаффо об-ҳавода Акмалнинг қўшиқ айтгиси, булбул бўлгиси келарди.

Машина юкхонасидан шолча, кўрпачалар ва егулик ҳамда ичимликларни туширишди.

Мажнунтол  дарахти остига солинган жойда афсонавий «Очил дастурхон» ёзилди.

Наргиз билан Дилдора лола териш ниятида, жангал оралаб тепаликка йўл олишди. Улар қолди. Фурсатдан фойдаланган Акмал Зайнурага энг чиройли сўзлардан «сайраб» хипча белидан ўзига тортди.   Сочларини силади. Қулоқларига ниманидир шивирлади. Зайнура Акмалнинг қучоғида бутунлай бўшашиб, эриб борарди. Унинг нафас олишлари, юрак уришлари ҳам тезлашиб борар, ўзини тобора йўқотиб, инон-ихтиёридан тамом ажралди. Энди улар атрофда сайраётган сайроқи қушларнинг хониши-ю, еру осмонни ларзага солиб, гумбурлатиб ўтаётган самолётнинг овозини ҳам эшитишмасди. Эҳтирослар жумбушга келиб, маст ҳиссиётлар жиловга бўйин бермай қўйди.

Акмал ўзида йўқ хурсанд бўлиб уйига қайтди. У ўтган кундан жуда мамнун эди. Уйига яқинлашганда ҳайратдан ёқа ушлади. Ҳовлисида аёллар, болалар қий-чув кўтаришар, хотини Зилола дод солиб, «Нодиржон, Нодиржон», деб йиғларди.

Қўшнилар эса Нодиржоннинг жонсиз танасини ариқдан эндигина олиб чиқаётган эдилар…

Шуҳрат Юсупов,

Турсунзода ноҳияси

31-ўрта мактабнинг ўзбек тили ва адабиёти фани ўқитувчиси.