Шамоллар шаррида кетди сароблар...

                 Айрилиқ либосин кийган дарахтлар,

Қошида  сарсона  юрган дайдиман.

Киши билмас маним сиру асрорим,

Котибул  тақдирнинг нозик қайдиман.

«Мен жилғаман, дарё бўлиб тошгим келади…»

Дуторнинг ҳазин оҳанги кузда япроқларнинг шивирлашидек, ариқда шилдираб оқаётган сув овозидек оромбахш ҳамда тингловчини гоҳ у, гоҳ бу ҳолга солиб, унга мозийдан хабар келтиргувчи садодек гўё.

Миллий мусиқа чолғуси – дуторнинг ана шундай сеҳрли оҳангини ҳаётининг мазмуни, деб билган ва нозик бармоқлари фақат дутор чертишга муносиб муғанний қизларимиздан Ҳуррият Ҳасановани суҳбатга чорладик…