Тўлатилмаган товон

Биродаркушлик уруши тугаб, дориламон кунлар тонги эндигина отаётган дамлар. Сиёсий ва иқтисодий бўҳроннинг залворли тўқмоғи зарбидан гандираклаб қолган халқнинг кўпчилиги ўзини бозорга савдо-сотиққа урган.

Карим ака (қаҳрамонимиз номи ўзгартирилди) ҳам икки ўғлининг таклифини рад этмай, бозорга чиқишларига ижозат берди. Ўғиллари вилоят маркази, қўшни ноҳиялардан ўсимлик ёғи келтиришиб, жамоат ҳудудида ташкил

«Мен элимнинг юрагида яшайман…»

1993 йилнинг эрта кузи. Далаларда пахта қийғос очилган. Иш қизғин. Ҳовли четидаги азим чинор япроғи «чирт» этиб узилди-ю, майин шабада қанотида оҳиста-оҳиста қалқиб ерга тушди. «Хазонрез ҳам бошланди. Келаси йил шу кунларда, Худо хоҳласа, Равшаналим келиб қолади. Эҳ-е, келса-чи, қишлоққа тўй бериб, ўғлим яхши кўрган қизни келин қиламан».

Нонуштага ҳозирланаётган Анзират ая самоварга ўтин ташларкан