ТАҲРИРИЯТ

Эл нетиб топғай мениким…

1987 йилнинг кузаги. Тонг маҳали Матбуот уйи, деб аталадиган қутлуғ даргоҳга йўл олдим. Осмон мусаффо, офтоб чарақлаб турибди. Бу ерда республика ўзбекларининг отахон газетаси ҳисобланган "Совет Тожикистони" (ҳозирги "Халқ овози")нинг идораси жойлашган бўлиб, кираверишда узун коридор, кенг ёруғ хоналардан иборат эди. Азизу мўътабар, меҳрибон, дилкаш инсонлар қалам тебратардилар. Тилларида ширин сўз, юзларида табассум

Тоғ бағридаги мўъжиза

Наҳот, яна етти нозанинни кўра олмасам?

Ёз ойлари жуда тез ўтади. Ҳаш-паш дегунча ёз ҳам ўтиб кетмоқда. Ҳали кўкламдаёқ бу йил, албатта, Еттикўлга бораман, деб режа тузиб қўйгандим. Лекин аввал Аштга, Ошоба томонга бориб-келмоқчи бўлдим. Лекин панжакентлик дўстларимиздан бири: -Агар августнинг биринчи ярмидан кечиксангиз, тоғларга совуқ тушиб қолиши мумкин, - деди. Бир каттанинг гапига кир, бир кичикнинг,