Дўстлик қуёши порлайверади

Тожик-ўзбек халқлари ҳақида гап кетганида, уларга қон-қариндош, қондошу жондош ва эт билан тирноқ, дея таъриф берилади. Ҳақиқатдан ҳам, бу таърифлар жуда топиб айтилган. Тожигу ўзбек халқлари азалдан энг яқин қариндошдек яшаб келишган. Бу икки халқ муносабатлари тарихнинг қаттиқ синовини ҳам бошидан кечирди. Узоқ йигирма йил мобайнида дийдорлашиш, ўзаро борди-келди қилиш имконсиз бўлганига қарамасдан,

«Мен элимнинг юрагида яшайман…»

1993 йилнинг эрта кузи. Далаларда пахта қийғос очилган. Иш қизғин. Ҳовли четидаги азим чинор япроғи «чирт» этиб узилди-ю, майин шабада қанотида оҳиста-оҳиста қалқиб ерга тушди. «Хазонрез ҳам бошланди. Келаси йил шу кунларда, Худо хоҳласа, Равшаналим келиб қолади. Эҳ-е, келса-чи, қишлоққа тўй бериб, ўғлим яхши кўрган қизни келин қиламан».

Нонуштага ҳозирланаётган Анзират ая самоварга ўтин ташларкан