Бизнинг Саидани эсланг!

Ўтган асрнинг 1992 йили. Мамлакат фуқаролар уруши домида. Ака-ука, ота - фарзанд билан истеҳкомнинг икки томонида бири-бирига қурол ўқталган кунлар. Ана шундай таҳликали, тақдирлар ҳал бўладиган бир пайт республика Маданият вазирлигига раҳбарлик қилиш каминанинг зиммасига юкланганди. Биз шаҳарнинг оловли ўчоқларидан ҳисобланган – Овул маҳалласида жойлашган, назарга у қадар ташланмайдиган, таъмирталаб бинонинг бешинчи қаватида

ҚАБРГА КИРГАН ЖОНИВОР

Инсоннинг содиқ дўсти ҳисобланмиш ит жониворнинг инсонларга нисбатан садоқати тўғрисидаги воқеаларни жуда кўплаб эшитганмиз.

Яқинда бир суҳбатда ўтирганимизда ҳам гап итнинг вафодорлиги тўғрисида кетди. Суҳбатдошларимдан бири ниҳоятда ғайриоддий бир воқеанинг гувоҳи бўлганини гапириб берди. Шунда ушбу воқеани «Халқ овози»нинг кўп минг сонли муштарийлари эътиборига етказиш нияти туғилди, менда.