Куз...

Ташқарида ёмғир ёғади майин,

Кулба ичра маъюс ўтирар бир жон.

Йўлларга термулиб кун давомида,

Кимнидир кутади, кутар у ҳамон.

 

Сочларига қўнган ғамнинг қирови,

                Белдан кетган қувват, кўзлар ҳам хира.

Олисларда юрган фарзандин кутиб,

Йўллардан кўзларин узолмас сира.

 

Неча кундан буён безовта кўнгил,

Билмайди қаерга қўйишин ўзин.

Боласининг ширин тилидан бот-бот,

Эшитгиси келиб, “онажон” сўзин.

 

Она буюклиги шундандир балким,

Фарзандини ўйлаб хавотир ҳар дам.

Бўлмаса шунчалик боласин кутиб,

Томоғидан ўтмай қоларми сув ҳам.

 

Бу менинг онамдир, менинг онам - бу,

Қайтишим зор кутган, шу - мунис она.

Мен-чи, юрибман-да олис шаҳарда,

Юмуш-ташвишларим қилиб баҳона.

 

Кеч куз...

Ташқарида ёмғир ёғар, шивалар,

Ҳануз кулба ичра ўтирар бир жон.

Бир кун ёнингизга қайтаман, албат,

Мен ҳам соғинганман, сизни ОНАЖОН!

 

Зуҳриддин Умаров.